Başarı; Neye ve Kime Göre?

Cuma günü alınan karnelerle çocuklar yarı yıl tatillerine başlamış oldular. Bizim küçük hanım teşekkür aldı, takdiri 4 puanla kaçırdı. Kızım adına o kadar sevindim ki anlatamam. Ama bir yandan da üzüldüm. Çünkü takdir almak istiyordu ve 4 puanla kaçırdığı için çok üzgündü. Benim nazarımda hiç bir belge almasa da olur ama öyle bir sistem içinde yaşıyoruz ki ve başarı kıstasları o kadar belirgin ki bunları elde edebilmek için mücadele etmekten başka bir şansın yokmuş gibi görünüyor. Arkadaşları içinde hiç bir belge almadan karne alanlar da vardı elbette, ben özellikle ailelerin tavrını merak ettiğim için samimi olduklarımıza ailelerini tepkilerini sordum. Kimisi hiç umursamamış kimisi de kızmıştı notlar niye bu kadar düşük diye. Çocuğunuz kadar kendinize de kızıyor musunuz acaba diye sorasım geldi o ailelere. Bir yandan bunları düşünürken de ne yapsınlar sistem bu dedim içimden. Eğitim elbette şart, bu dünya düzeninde iyi bir eğitimin yoksa, aileden zengin değilsen ve istediklerini yapmak istiyorsan bu biraz zor. Ben çocuğumun şimdi nasıl mutluysa büyüyünce de yine aynı huzur ve mutlulukla yaşamasını istiyorum. Maalesef ben öyle olamadım. Ve çocuğumun da bu buhranı yaşamasını istemiyorum. Ömrüm ve gücüm yettiğince hayatı ona yaşanabilir kılmaya çalışacağım. Çocukluğum aklıma geldiğinde öyle mutlu oluyorum ki anlatamam içimle birlikte yüzüm de aydınlanıyor. Ama günümüze döndüğümde sanki başıma birisi tavayla vurmuş gibi oluyorum. Son 15 yılım sadece mücadele etmekle geçmiş. Hep bir şeyler için savaşmışım,çalışmışım, didinmişim.... Sanki ne zaman işlediğimi bilmediğim günahlarımın bedelini öder gibi bir hayat yaşamışım. Mutlu olduğum ve hala olmaya devam ettiğim olaylar,insanlar var elbette hayatımda; en önemlileri de kızım ve eşim...Zaten kızım olmasaymış ben ne olurmuşum hiç düşünmek bile istemiyorum. O kadar çok yalnız kaldığım, bırakıldığım zamanlar olmuş ki sanki ben de bunu haketmişim gibi davranmış ve yaşamışım. Aslında kendimi cezalandırmışım...Kızımla başbaşa kaldığımda "anne" olmanın ne kadar kutsal ve önemli bir şey olduğunu anlamışım. Onun minicik ellerini uzattığında elini tutmanın ne kadar önemli bir şey olduğunu öğrenmişim geçen bu süreçte. Ben elimi ne zaman uzatsam bir el bulamadım ve bunun normal birşey olduğunu sandım; taki anne olana kadar... Aslında başarılıymışım da , her ne kadar kimileri beni beceriksiz,geçimsiz,vs kalıplarla tanımlasa da. Kızımla birlikte küçücük bir dünya yaratmışız kendimize doğrularıyla yanlışlarıyla.... Ve şimdi bakıyorum da bu dünyamıza; aslında ben başarılıymışım... Görüşmek üzere hoşçakalın...